Liczba składowych głównych, jaką badacz powinien przyjąć zależy od tego, w jaki stopniu reprezentują one zmienne pierwotne, czyli zawartej w nich wariancji zmiennych pierwotnych. Wszystkie składowe główne niosą 100\% wariancji zmiennych pierwotnych. Jeśli suma wariancji dla kilku pierwszych składowych stanowi znaczną część całkowitej wariancji zmiennych pierwotnych, wówczas te składowe główne mogą w zadowalającym stopniu zastąpić zmienne pierwotne. Przyjmuje się, że wariancja ta powinna zostać odzwierciedlona w składowych głównych w ponad 80 procentach.

Kryterium Kaisera mówi o tym, że składowe główne, które chcemy pozostawić do interpretacji powinny mieć przynajmniej taką samą wariancję jak dowolna wystandaryzowana zmienna pierwotna. W związku z tym, że wariancja każdej wystandaryzowanej zmiennej pierwotnej wynosi 1, to według kryterium Kaisera ważne są tylko składowe główne, których wartość własna przekracza lub jest bliska wartości 1.

Na wykresie tym przedstawione jest tempo spadku wartości własnych, czyli procentu wyjaśnionej wariancji.

Moment na wykresie, w którym proces ten stabilizuje się i linia malejąca przechodzi w poziomą to tzw. koniec osypiska (koniec osypywania się informacji o zmiennych pierwotnych, jaką niosą składowe główne). Składowe znajdujące się na prawo od punktu kończącego osypisko reprezentują znikomą wariancję i przedstawiają w większości losowy szum.